Gray McCall herinnerde zich Elissa Emory maar al te goed – ze had indertijd voor heel wat opschudding gezorgd tijdens zijn biologielessen. Toen was ze een leuke tiener geweest die hem aan de ene kant tot wanhoop bracht met haar gebrek aan interesse voor zijn vak, maar aan de andere kant altijd voor de vrolijke noot had gezorgd. Nu was ze een regelrecht stuk dat hem uitdaagde haar te omhelzen en te kussen tot ze niet meer wist waar zij eindigde en hij begon. Elissa ging helemaal op in Gray’s innige omhelzingen, maar was dit wel wat ze vroeger in haar tienerdromen had gezien? Toen was ze smoorverliefd geweest op Gray en had de gekste dingen uitgehaald om zijn aandacht te trekken. Maar diezelfde Gray wilde zijn verdriet niet met haar delen en maakte haar overduidelijk dat hij aar niet kon geven wat ze wilde – wat ze verdiende. Kon zij een man, die weigerde te geloven in geluk voor altijd, leren dat de genezende kracht van haar liefde hem gelukkig kon maken?
Terug naar overzicht