Het was te mooi om waar te zijn…
Pierce Anderson stelde wast dat hij hallucineerde. Hoe kon hij anders denken dat een levensgroot kuiken hem vroeg haar los te ritsen? Maar toen er uit het verenpak een droommeisje tevoorschijn kwam met de mooiste blauwe ogen en de liefste glimlach die hij ooit had gezien, wist dat zijn koortsachtige gevoel van opwinding niets met griep te maken had! Calico Smith probeerde zich niet te laten beïnvloeden door Pierce’s overredende kussen, maar toen de knappe architect haar op zeer plezierige wijze het hof bleef maken, vroeg ze zich af hoe ze hem kon afwijzen. Ze had zo moeten werken voor alles wat ze bereikt had, terwijl hij tot nu toe nergens voor had hoeven te vechten. Calico bleef volhouden dat hun levens totaal verschillend waren, het zijne bestond uit smokings en champagne, het hare uit spijkerbroeken en bier. Pierce wilde dat ze haar trots opzij zette en hem toestond haar te helpen haar doel te bereiken, maar Calico dacht dat al haar harde werken voor niets zou zijn geweest als ze nu niet op eigen houtje aar plannen verwezenlijkte. Kon hij deze koppige schoonheid ervan overtuigen dat liefde alles veranderde, dat een gezamenlijke toekomst ook inhield dat ze hun toekomstdromen deelden?
Terug naar overzicht