Ze zag eruit als een verzopen kat, zat onder de blauwe plekken en was een lust voor het oog met haar roomblanke huid en ogen die de kleur van blauwe viooltjes hadden. Brady McCulloch trok haar zijn huis binnen, vastbesloten haar te beschermen tegen hetgeen dat haar met zo’n hevige ontzetting vervulde. Maar toen ze wakker werd en ontdekte dat ze haar geheugen kwijt was, bleef ze toch het eigenaardige gevoel houden dat ze thuis was, dat ze op de een of andere manier geschapen was voor deze geweldige man die haar vol tederheid vasthield en wiens omhelzing haar bloed in vloeibaar vuur veranderde. Brady liet zich verleiden door haar lichaam dat zich tegen het zijne vlijde en raakte in de ban van haar beminnelijkheid. Hij had nog nooit eerder een vrouw ontmoet die zo heftig reageerde op zijn aanraking. Maar zodra hij erachter kwam dat ze Marissa Barryman was en dat ze thuishoorde in de mondaine kringen van Dallas, was hij bang zijn hartstochtelijke bedgenote te verliezen aan de wereld die ze achter zich had gelaten. Toen Brady haar vond, was Marissa op de vlucht voor een nachtmerrie, maar verdriet overschaduwde nog steeds haar nachten. Hij had zichzelf nooit toegestaan echt van iemand te houden, vóór hij zijn ziel voor Marissa opende. Hoe moest hij haar er nu van overtuigen dat het lot hun harten samen had gevoegd?
Terug naar overzicht